Roma Kilisesi'nde papa olan kişilerin kendilerine yeni bir isim seçmeleri geleneği, 533 yılında Papa Mercurius'un "Ioannes" adını almasıyla başlamıştır. Mercurius, bir Roma tanrısının adıydı ve bu isim, bir Hristiyan lider için uygun görülmedi. Mercurius’un ismi değiştirmesi, isim değişiminin ilk örneği oldu ve daha sonra papalar arasında yaygınlaştı. Ancak bu gelenek hemen tüm papalar tarafından benimsenmedi.
İlk büyük isim değişikliklerinden biri 561’de Papa Catelinus'un "Ioannes" ismini seçmesiyle gerçekleşti. 955’te Papa Octavianus da aynı şekilde "Ioannes" adını tercih etti, ancak seküler yazışmalarda kendi adını kullanmaya devam etti. 996 yılında Papa Bruno, "Gregorius" ismini alarak bir gelenek başlattı ve 11. yüzyıldan itibaren papalar yeni isim seçmeye başladı. Bu gelenek 1555’te Papa II. Marcellus'un kendi adını kullanmasıyla kırıldı.
Papa seçilen kişilerin yeni isimleri genellikle kendilerini etkileyen, örnek aldıkları önceki papaların veya azizlerin isimleri olmuştur. Örneğin, Papa II. Urbanus, Papa I. Urbanus’tan etkilenerek ismini seçti. Papa Giovanni XXIII, babasının adını kullanarak bir kişisel bağlılık gösterdi. Papa John Paul II, kendinden önceki papayı onurlandırmak için iki isim birden seçti.
Mevcut Papa Francis, Frensisken tarikatının kurucusu Aziz Francesco’ya duyduğu hayranlıktan dolayı bu ismi tercih etti. Roma Kilisesi'nin ilk piskoposu Aziz Petrus'un adı ise gelenek gereği kullanılmaz, ancak resmi bir yasak bulunmamaktadır.
Papa isimleri arasında en sık kullanılanlar şunlardır: Ioannes (John), Gregorius (Gregory), Benedictus (Benedict), Clemens (Clement), Innocentius (Innocent), Leo, Pius, Stephanus (Stephen), Bonifacius (Boniface), Urbanus (Urban), Alexander, Hadrianus (Adrian), Paulus (Paul), ve Caelestinus (Celestine).